Sporun Militarizasyonu ve Yurtseverliğin Yeniden Tanımlanması

# 6 Ev temizliği

Bu makale ilk TomDispatch.com'da yayınlandı. Gelen kutunuza haftada üç kez TomDispatch'i almak için burayı tıklayın.
William J. Astore tarafından
Hatırlayabildiğim sürece, bir spor hayranı oldum. Hatırlayabildiğim kadarıyla orduya ilgi duydum. Yakın zamana kadar, bunları iki ayrı ve farklı dünya olarak yaşadım. Askerdeyken - Hava Kuvvetlerinde 20 yıl boyunca subay olarak görev yaptım - Tabii ki spor yaptım. Genç bir teğmen olarak, Colorado’daki üssümde raketbol turnuvasındaydım. Alabama'daki Squadron Officer School'da voleybol ve flickerball'a katıldım (tuhaf bir Hava Kuvvetleri sporu). Hava Harp Okulu'nda bir softball takımındaydım ve nihayet bir oyun kazandığımızda hepimiz topu imzaladık. Ayrıca askeri bir bowling liginde olmaktan keyif aldım. Üzerinde kendi adıma oyulmuş kendi topum bile vardı.
Beni yanlış anlama. Hiç bir sporda özellikle yetenekli değildim, ama kısmen oynamaktan zevk aldım, çünkü işten böyle hoş bir mola verdim - üniforma giymekten, selam vermekten, siparişleri takip etmekten ve diğer şeylerden bir geri dönüş. Spor spordu. Askerlik, askerlikti. Ve asla twain buluşmayacak.
Ancak 11 Eylül’den bu yana spor ve ordu bu ülkede giderek daha fazla kaynaşıyor. Profesyonel sporcular şimdi kamuflaj desenleri olan üniforma giymenin tamamen doğal olduğunu düşünüyor. (Bunu yapıyorlar, ekipler "askeri takdir" şeklinde diyorlar.) Gerçekten de sadece 39,99 $ karşılığında MLB'nin resmi sitesinde kendi Büyük Lig Beyzbolu tarafından onaylanmış kamuflaj kapağını satın alabilirsiniz. Ve sonra, elbette, bu başlığı herhangi bir stadyumda kullanarak gözlerinizi gölgelemek için uçarken, geçit törenlerinde, ülkemizin savaş bölgelerinden ve ailelerinden dönen hizmet üyelerinin bir araya gelmesini ve her ikisini de kutlayan çok sayıda diğer militarize törenleri kullanabilirsiniz. 9 yaşından sonraki 11 yıl boyunca spor stadyumlarında üniformalı gaziler ve birlikler "vatan" olarak bilinmeye başlandı!
Bu günlerde, örneğin, oyun alanlarının genellikle askeri personel veya sivil savunma müteahhitleri puanları tarafından dağıtılan ve tutulan devasa Amerikan bayraklarıyla kaplı olduğu anları pek de kaçırmazsınız. Bu tür törenler, Amerika’nın “savaşçıları” ve “kahramanlar” için sürekli bir kamuoyu ifadesinin parçası olarak, vatanseverliğin doğal ifadeleri olarak kaçınılmazdır. Bir başka deyişle, Cumhuriyetçi Senatörler John McCain ve Jeff Flake'in emrettiği bir araştırma, Pentagon aracılığıyla ABD vergi mükellefinin Pentagon üzerinden düzenli olarak on milyonlarca dolar (2012 ve 53 milyon dolar arasında) aldığını ortaya çıkarmasına rağmen tartışmasız gurur göstergeleridir. Sadece 2015) kurumsal teşebbüs ekiplerine sadece bu tür teşhirler koymak için.
Ücretli vatanseverlik elbette bir oksimoron olmalıdır. Ancak bu günlerde bir şey var ve Amerikan vergi mükellefleri bu tür gösterileri kapsamıyor olsa bile, sporun ve ordunun eritilmesi sinsi olmasa bile uygunsuz olarak görülmeli. Ve ben bunu hem spor aşığı hem de kıdemli bir kişi olarak söylüyorum.

Askeri Bir Geçit Törenine Gittim ve Bir Tenis Maçı Çıktım

Belki şakayı duydunuz: Kavgalara gittim ve bir hokey oyunu çıktı. Ulusal Hokey Ligi maçlarındaki başarılarda eğlenmeyi kastetmekle birlikte, bugünlerde 1970'lerin "görkemli günlerinde" olduğundan daha az. Ancak güncellenmiş bir versiyon günümüzde giderek artan askeri hedefli spor olaylarını bir T'ye uyar: Askeri bir geçit törenine gittim ve bir beyzbol (futbol, hokey) oyunu çıktı.
Günümüzde, ABD ordusu hakkında herhangi bir bildirimde bulunmadan ve kutlama yapılmadan profesyonel sporlar gerçekleşmemiş gibi görünüyor, her oyun bir şekilde başka bir Anma Günü veya Gaziler Günü lite'ına dönüştürülüyor. .
Bu yılki Major League Beyzbol All-Star Oyununu çevreleyen askeri yanlısı yutturmaca düşünün. Çok uzun zaman önce değil, böyle oyunları izlediğimde çocukluğuma ve bir sonraki Nolan Ryan veya Carl Yastrzemski olma fantezilerime aktarılırdım.
Oyunun bu yılki versiyonunu izlerken, gençliğimi tekrar yaşamadım; Askeri kariyerimi yeniden yaşadım. Başlangıç olarak, önceki gece televizyonda yayınlanmış bir derbi vardı. Daha başlamadan önce, yaklaşık 50 havacı kamuflaj üniformasıyla geçerek, takip edilecek her şey için sahne hazırladı. (Görevlerinde olmadıkları için, neden bu tür kıyafetler giymeyi uygun bulduklarını merak etmeme yardımcı olamadım.) T-Mobile’ın “HatsOff4Heroes” kampanyasının bir parçası olarak, bu küçük geçit töreni destek parası için haklı çıkarıldı Gaziler, ancak T-Mobile, bunun dahil olduğu militarize çemberlerin hiçbiri olmadan sadaka parayı verebilirdi.
Gelecek gece diğer oyun öncesi törenleri vurgulamak Medal of Honor alıcılarının kutlamasıydı. Bu tür kahramanlara derin saygı duyuyorum ama beyzbol elması üzerinde ne yapıyorlardı? Tören, kasım ayında Gaziler Günü'nde uygun olurdu.
Aynı oyun öncesi şenliklerde, Bradley’in ("Amerikan Keskin Nişancı" nın yıldızı) rivayet ettiği, popüler manşeti vurgularken "savaş özgürlüğü ve savaş eserleri içeren" militaristik bir montaj vardı. ." Dövüş müziği, montaja eşlik eden bir dizi bayrak salladı. Field of Dreams'in reshot filminin bükülmüş bir versiyonunu izlemek gibiydi, böylece beyzbol oyuncuları olmayan askerler Iowa mısır saplarının ilk sıralarından çıkıp oyun alanına adım attılar.
Bundan sonra, bir havacı, Çavuş Çavuş Cole Condiff, eşi ve ailesinin "sürpriz" bir araya gelmesi oldu. Bu aşamalı toplantılar, bir Milwaukee Brewers oyunundan çıkan bu "kalp erime" örneğini göz önünde bulundurarak - önemli spor etkinliklerinin düzenli bir yönü haline geldi - ve açıkça kalp atışlarını denemek anlamına geliyor. Bunlar emekli Ordu Albay Andrew Bacevich'in 2011'de TomDispatch'te "ucuz lütuf" un propagandacı versiyonlarında yazdığı gibi. [! 5416 => 1140 = 2!
Ve All-Star oyunu, militarize edilmiş kutlamalarında ve kasnağında pek yalnız değil. İzlediğim New York City'deki 2017 ABD Açık tenis turnuvasına katılın. John McEnroe emekliyken, tenis, genellikle, daha sessiz bir spordur. Yine de erkekler finalinden önce, bir Deniz Piyadeleri renk koruyucusu, 9/11 kurbanlarını hatırlamak için düzenlenen bir törenle West Point öğrencilerinin bir araya geldi. Doğal olarak, şu anda zorunlu olan büyük boy bir Amerikan bayrağı sahneyi belirledi - burada 2016'dan itibaren karşılaştırılabilir bir tören - "God Bless America" nın performansı ve dört savaş jeti tarafından yüksek sesle karşılandı. Kuşkusuz, bir şeye başlamanın çarpıcı bir yoluydu, ama neden İspanya ve Güney Afrika'dan finalistlerin yer aldığı uluslararası bir tenis maçı tam olarak?

Sporun Askeri Zayıf Demokrasiyle Harmanlanması

"Gizli", bu Trumpian anındaki anahtar kelimedir. Robert Mueller onları araştırmasa da, şirkete ait spor takımları şimdi vatanseverliği karşılıklı avantaj sağlayacak şekilde yeniden tanımlamak için orduyla aktif bir şekilde işbirliği yapıyor. Askeri-endüstriyel kompleks ve Amerika'nın bitmeyen savaşları da dahil olmak üzere, seçkin, jingoistik bir vatanseverlik biçimini almak ve onu muhalefeti bastırmak için silahlamak konusunda suçlu.
Şirket gündemleri tarafından yönlendirilen ve abartılı askeri gösterilere sahip olan kitle seyirci sporları, Amerikalıların algıladıklarını ve inandıklarını şekillendirmeye yardımcı oluyor. Ülke çapındaki stadyumlarda, elimizde tutulan veya oturma odalarımıza hakim olan ekranlarda, genç erkek ve kadınlara, futbol sahalarında ve beyzbol elmaslarında, hatta tenis kortlarında bile, savaş jetleri tepeden çığlık atarken, tekdüze sarsıcı büyük bayraklarda tanık oluyoruz. Görmediklerimiz - bizden büyük ölçüde tutulanlar - imparatorluğun ölümcül masraflarıdır: ölüler ve sakat bırakılmış askerler, aynı savaş jetleri tarafından katledilen masumlar.
Sonsuz bir militarize edilmiş spor etkinliği turunda olduğumuz gibi battığımız, benim içine aldığımız görüntüler ve sarılmaya teşvik ettiğimiz anlatı, büyük "ulusal güvenlik" yatırımları fikrini destekliyor ( yıllık olarak kabaca trilyon dolarlık bir ton) iyi, doğru ve vatansever. Aynısını sorgulamak - aslında, herhangi bir biçimde sorgulama otoritesi - elbette kötü, yanlış ve yurtseverdir.
Spor eğlence ile ilgili olmalı; sevinç, tutku ve paylaşım hakkında; rekabetin heyecanı, insan koşullarının ihtişamı; ve çok daha fazlası. Voleybolda vurduğum birkaç ev parkını hala hatırlıyorum Bowlingde ilk kez 200 kişiyi kırdığımı hala hatırlıyorum. Ekip arkadaşlarımın softball'daki yüzlerini ve iyi insanlarla geçirdiğim eğlenceli zamanları hala hatırlıyorum.
Fakat açık olalım: savaşın konusu bu değil. Savaş korkunç. Savaş, insani durumun en kötüsüdür. Sporu ve orduyu bulanıklaştırıp karmaya kurumsal gündemler eklediğimizde, yalnızca birliklerimiz ve sporcularımıza kötüye gitmiyoruz; kendimize bir kötülük yapıyoruz. Amerika'da demokrasinin bütünlüğünü zayıflatıyoruz.
Bir ballgame kaybetmeyi göze alabiliriz. Ülkemizi kaybetmeyi göze alamayız.
Düzenli bir TomDispatch, William Astore, Bracing Views'da blog yazan emekli bir Hava Kuvvetleri teğmen albay ve tarih profesörü.
[!Not: Spor, askeri, muhalif ve vatanseverlik hakkında daha fazla bilgi için, William Astore, Howard Bryant'ın yeni kitabı The Heritage: Siyah Sporcular, Bölünmüş Bir Amerika ve Yurtseverlik Politikaları'nı tavsiye ediyor. Astore ve Bryant'ın spor ve vatanseverlik konulu röportajı buraya tıklayarak duyulabilir.
Twitter'da TomDispatch'i izleyin ve Facebook'ta bize katılın. En yeni Sevk Kitapları, Beverly Gologorsky'nin Her Beden'in Bir Hikayesi ve Tom Engelhardt'ın Savaşın Yarattığı Bir Ülkesi'nin yanı sıra Alfred McCoy'un Amerikan Yüzyılın Gölgesinde Olan Bir Ülkesi: ABD'nin Küresel Gücünün Yükselişi ve Düşüşü, John Dower'ın Şiddeti Amerikan Yüzyıl: II. Dünya Savaşı'ndan beri Savaş ve Terör ve John Feffer'ın distopik romanı Splinterlands.
Telif Hakkı 2018 William J. Astore.
Özellikle şirket tarafından kontrol edilen blenderlerde, orduya sporu karıştırma tehlikeleri konusunda ilk uyarıda bulunan ben değilim. 2003'ün başlarında, Irak Savaşı başlamadan önce (amaçlanan spor metaforu), yazar Norman Mailer bu uyarıyı verdi:
"Açılan korkunç ihtimal, Amerika’nın ordusunun Amerikalıların hayatında giderek daha fazla önem kazanacağı mega-muz cumhuriyeti olacağı yönünde ... [!D
14 yıldan uzun bir süre sonra, bu kombinasyon - şirketler, askeri ve kitle seyirci sporları, hepsi yıldızların ve çizgilerin devasa bir versiyonuna sarılmış durumda - giderek daha fazla Amerikalı olmak demektir. Şimdi ülkenin, kendi kendini biçimleyen güçlü adam başkanına sahip olmasının, dönümsüz bir Kongre ve giderek daha gerici bir yargıya sahip olması nedeniyle, Mailer’in “faşizm öncesi bir atmosferden” bahsetmesi durgun görünüyor. [! 5416 => 1140 = 3!
Bugün, kısmen, vergi mükelleflerinin fonlarına kısmen teşekkür eden Amerikalılar, düzenli olarak aşırı büyük bayrakları selamlıyorlar, birlikleri kutlamak veya başka şekilde takdir etmek (en ufak anlamlı fedakarlıkta bulunmadan), ve kurumsal sponsorları alkışlamak hepsini bir araya getirin (ve bundan kazanın). Bu arada, bir durgunluk (ya da diz) almak, bir muhalif olmak, adaletsizliğe karşı protesto etmek, giderek daha fazla yurtsever olmanın anlamının tanımı olarak görülüyor. Aslında, Amerikan hayatını protesto etmek için cesareti olan oyuncular, spor ve askeri seven başkanımız tarafından düzenli olarak SOB'ler olarak değerlendiriliyorlar.
Profesyonel spor sahipleri, bu militarize vatanseverlik markasının sattığını kesinlikle biliyorlar, oysa eski Milli Futbol Ligi oyun kurucusu Colin Kaepernick (kendi liginde kasiyer olan) gibi sporcular tarafından tartışılan duruş türlerinde somutlaştırılmış () karı tehdit eden pek çok taraftarı sinirlendirir ve yabancılaştırır.
Bu arada, ordunun özü, tüm gönüllü güçler için yeni organlar toplarken, bu vergi mükelleflerinin dolarlarının giderek daha şaşırtıcı seviyelerde Pentagon'a akmasını sağlıyor. Şirketler için, öğrenmeye şaşırmayacaksınız, her şey kar ve itibarla ilgili.
Sonunda, bir şey var: ulusal anlatıyı kim kontrol ediyor.
Bir düşünün. Bir dizi kurumsal-askeri ortaklık veya tercih ederseniz, Başkan Dwight D. Eisenhower'ın eski askeri-endüstriyel kompleksinin bazı versiyonları, militarizmin iyi ve normal görünmesini sağlamak için sporları başlattı. Başka bir deyişle, spor takımlarının artık vatansever görünmesi için güçlü bir teşvikler dizisi var, bu da giderek daha slavice bir şekilde askeri yanlısı anlamına geliyor. Bu ülkenin bir vatandaş-asker geleneğine sahip olduğunu ve sporcularının savaşta neredeyse hizmet vermeye neredeyse sıkı sıkıya giden spor takımlarının olduğunu hatırlamak zorlaşıyor. Miltarizmin bugün beyzbol ve elmalı turta kadar Amerikalı olmasının, diğer birçok vatandaş gibi, bugünün atletlerinin ordudan uzak durmak için ayaklarıyla oy kullanmaları paradoksal olarak düşünün. (NFL'den Pat Tillman 9/11 istisnasından sonra asil bir istisna idi.) Aslında, ordunun çok sayıda sporcu tarafından yaygın (sığsa) desteği, bazı durumlarda bir tür suçluluk duygusuyla tahrik edilebilir.
Ordunun spor müsabakalarındaki tüm takdirleri için, takdir etmeniz gerekmeyen şey: neden sonsuza dek yaptığımız savaşlarda; son 17 yıl boyunca yanlış yönetilme dereceleri; özellikle uzak diyarlarda ne kadar insanın onlar sayesinde acı çektiğini; ve kim onlardan gerçekten kazanç sağlıyor.